ZESPÓŁ SZKÓŁ PONADPODSTAWOWYCH

ŻYDZI PROWADZENI NA UMSCHLAGPLATZ, 1943. FOT. Z. L. GRZYWACZEWSKI
Z ARCHIWUM RODZINNEGO MACIEJA GRZYWACZEWSKIEGO, SYNA LESZKA GRZYWACZEWSKIEGO
ZDJĘCIE Z NEGATYWU: MUZEUM POLIN

19 kwietnia 1943 roku warszawscy Żydzi podjęli walkę zbrojną z Niemcami. Powstańcy nie mogli mieć nadziei na zwycięstwo. Kierowała nimi chęć odwetu na Niemcach, zadania wrogowi możliwie wysokich strat. Przede wszystkim wybierali jednak śmierć z bronią w ręku. Wobec perspektywy nieuchronnej zagłady nie chcieli ginąć biernie. Powstanie kwietniowe było największym zbrojnym zrywem Żydów podczas II wojny światowej, a zarazem pierwszym powstaniem miejskim w okupowanej Europie.
W utworzonym w 1940 roku getcie warszawskim Niemcy zamknęli ponad 400 tys. Żydów; dziesiątki tysięcy z nich zmarły z chorób i głodu. 22 lipca 1942 roku Niemcy rozpoczęli deportację więźniów getta do obozu zagłady w Treblince. Zginęło tam niemal 300 tys. warszawskich Żydów. Jesienią 1942 roku w tzw. getcie szczątkowym pozostało już tylko kilkadziesiąt tysięcy Żydów. Byli to głównie ludzie młodzi i w sile wieku, bez rodzin, zatrudnieni w niemieckich warsztatach produkcyjnych, tzw. szopach. W tych warunkach, gdy nie pozostawało już nic do stracenia, wśród żydowskiej młodzieży narodziła się myśl o zbrojnym oporze.
Zachęcamy do zobaczenia filmu poruszającego te tragiczne wydarzenia pt ”Nie było żadnej nadziei” nakręconego przez POLIN – Muzeum Historii Żydów w Warszawie.